Rodzaje depresji – charakterystyka 

Pod względem patogenezy schorzenia wyróżnia się dwa rodzaje depresji – egzogenną i endogenną. Natomiast biorąc pod uwagę charakterystykę, przebieg i rozwój schorzenia wyróżnia się nawet kilkanaście typów depresji. Sprawdź, co charakteryzuje poszczególne zaburzenia.  

Depresja lękowa

Depresja lękowa (agitowana) charakteryzuje się bardzo silnie odczuwanym niepokojem. Choremu towarzyszy dodatkowo nerwowe pobudzenie, które sprzyja powstawaniu czarnych myśli. Osoba dotknięta depresją lękową ma bardzo niskie poczucie własnej wartości, a przyszłość widzi jedynie w czarnych barwach. Chory niechętnie podejmuje jakąkolwiek aktywność, gdyż nie widzi w niej sensu. Depresja lękowa jest jednym z najcięższych zaburzeń afektywnych, gdyż odczuwany przez chorego lęk występuje nie tylko w sferze psychicznej, ale też behawioralnej. Poczucie strachu uniemożliwia choremu normalne funkcjonowanie. Depresja lękowa najczęściej ujawnia się w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej.

Depresja psychotyczna (urojeniowa)

Depresja psychotyczna przez niektórych mylona jest ze schizofrenią. Urojenia depresyjne powstają na skutek m.in.: przekonania o własnej winie lub niskiej wartości, obawy przed utratą majątku lub pracy, strachu przed utratą kontroli nad własnym ciałem i życiem. W przebiegu zaburzeń diagnozowane są ponadto urojenia węchowe, słuchowe, prześladowcze. Jedną z odmian schorzenia jest depresja hipochondryczna, czyli nieuzasadniony, bardzo silny lęk i przekonanie o obecności poważnej choroby, a także wyolbrzymianie odczuwanych objawów. Chory dodatkowo przypisuje swoje dolegliwości różnym ciężkim chorobom. Osoba cierpiąca z powodu depresji urojeniowej traci zaufanie do siebie i swoich bliskich. Ma poczucie wielkiego osamotnienia, co jeszcze bardziej potęguje objawy. 

Depresja nietypowa (atypowa)

Depresja atypowa jest szczególną odmianą choroby. Objawom towarzyszy senność, brak energii, uczucie ciężkości nóg i poczucie osamotnienia. Chory odczuwa niepokój i lęk przed czymś, co ma się wydarzyć. W obliczu tego staje się słabszy psychicznie i fizycznie. Chwilowe ataki pobudzenia stara się wyciszyć nadmierną ilością jedzenia. 

Depresja poporodowa 

Depresja poporodowa jest zespołem zaburzeń psychicznych pojawiających się w okresie poporodowym. Depresję poprzedza epizod depresyjny, który rozwija się od czterech do sześciu tygodni po porodzie. Zjawiskiem, które odróżnia depresję poporodową od innych odmian choroby, jest brak wystąpienia zobojętnienia i myśli samobójczych. Do charakterystycznych symptomów choroby zaliczamy ekspresyjne, wręcz teatralne demonstrowanie swojego przygnębienia, zmęczenia i płaczu. Zachowaniom towarzyszą nagłe ataki paniki i nieadekwatne do sytuacji przejęcie matki zdrowiem dziecka. Ponadto u chorej pojawia się niska samoocena. Wśród czynników sprzyjających rozwojowi depresji poporodowej specjaliści wskazują m.in. na.: choroby depresyjne występujące w przeszłości, zaburzenia psychiczne lub dolegliwości lękowe, stresujące wydarzenia, trudności podczas porodu.

Pojęciem mylnie stosowanym w nazewnictwie depresji poporodowej jest tzw. baby blues. Określenie to stosuje się w przypadku złego stanu emocjonalnego matki, u której po porodzie dochodzi do nadmiernego smutku. Wynika on ze strachu związanego z obowiązkami. Baby blues ustępuje samoistnie w ciągu dwóch tygodni. 

Depresja młodzieńcza 

Depresja młodzieńcza pojawiająca się u dzieci w wieku rozwojowym najczęściej występuje w przebiegu innych dysfunkcji – zaburzeń zachowania, zaburzeń lękowych, ADHD, dystymii. Objawy depresji u dzieci są różne i zależą od wieku pacjenta. Młodsze dzieci chorobę przejawiają poprzez unikanie kontaktów z rówieśnikami, niechęć chodzenia do szkoły, zmniejszenie apetytu. U starszych dzieci natomiast obserwuje się obniżenie własnej wartości, poczucie beznadziejności. Zdiagnozowana w okresie rozwojowym depresja ma zazwyczaj charakter nawracający. Wśród czynników sprzyjających rozwojowi choroby u dzieci wyróżnia się m.in.: podłoże genetyczne, właściwości psychologiczne, problemy w relacji z rodzicami i rówieśnikami, nieprawidłowo wykształcone więzi emocjonalne z rodzicami i bliskimi, problemy w domu rodzinnym (nadużywanie alkoholu, przemoc). 

Wszystkie nietypowe i niepokojące objawy wskazujące na stany depresyjne powinny być konsultowane z lekarzem.