Depresja maskowana, czyli nietypowe objawy depresji

Depresja jest poważną i coraz częściej występującą chorobą u wielu osób, niezależnie od płci czy wieku. Nie należy jej lekceważyć, ponieważ może to przynieść poważne konsekwencje zdrowotne. Do jednej z odmian tej choroby zalicza się depresję maskowaną, która daje typowe objawy związane z obniżeniem nastroju. Z tego powodu jest trudna w rozpoznaniu, a jej symptomy to zazwyczaj lęki, bóle, zaburzenia w odżywianiu. Czym jeszcze charakteryzuje się depresja maskowana? Jak wygląda leczenie?

Czym jest depresja maskowana?

Depresja maskowana stanowi jeden z rodzajów depresji. Jednak nie wyróżnia się jej przez systemy klasyfikacyjne w charakterze odrębnego podtypu. Za pomocą wyrażenia „maskowana” zaznacza się, że autentyczny problem (w postaci zaburzeń psychicznych) jest ukryty za przejawami sugerującymi inną chorobę. Do innych powszechnych nazw depresji maskowanej zalicza się np.:

• subdepresję, 
• ekwiwalent depresji, 
• depresję bez depresji, 
• depresję ukrytą bądź somatyczną.

Depresja maskowana — objawy fizyczne

Typowe objawy nie występują w przypadku depresji maskowanej. Bóle głowy i innych części ciała są niektórymi tzw. maskami wysuwającymi się na pierwszy plan. Oznaki te przyjmują postać symptomów fizycznych. Tak naprawdę mają one swoje źródło w psychice, a choremu ból wydaje się prawdziwy. Do innych typowych masek można zaliczyć zaburzenia rytmów biologicznych. Z reguły dotyczą one wielu życiowych cykli, np.:

• rozregulowania rytmu snu oraz czuwania, przez co dochodzi do trudności w zasypianiu, wczesnych pobudek, płytkiego lub przerywanego snu, 
• nieprawidłowości rytmu łaknienia, co prowadzi do utraty apetytu lub wręcz przeciwnie do nagłych napadów głodu,
• zaburzenia miesiączkowania u kobiet,
• zaburzenia erekcji bądź całkowitej impotencji u mężczyzn,
• zmniejszenia liczby kontaktów seksualnych, a także obniżenia libido.

Depresja maskowana — przyczyny

Twierdzi się, że depresja maskowana ulega rozwinięciu w zespołach depresyjnych o podłożu endogennym. Zatem ta odmiana choroby dotyczy przemian strukturalnych mózgu, które są związane z zaburzeniem funkcjonowania neuroprzekaźników w obwodowym układzie nerwowym (O.U.N.). Jednak nie jest to jedyną przyczyną depresji maskowanej. Zdarza się, że ma ona uwarunkowania endogenne, ale mogą być nimi także przyczyny somatyczne bądź psychologiczne.

Jak wygląda leczenie?

Leczenie depresji maskowanej polega przede wszystkim na stosowaniu środków farmakologicznych – takich samych, które stosuje się w trakcie terapii innych odmianach choroby. Do tych preparatów można zaliczyć np.:

• trójpierścieniowe leki o działaniu przeciwdepresyjnym,
• inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny,
• czteropierścieniowe leki o działaniu przeciwdepresyjnym.

Dobór środków przeciwdepresyjnych za każdym razem należy skonsultować z lekarzem specjalistą. Czasami wymaga się wypróbowania kilku innych leków. Na efekty terapii trzeba jednak poczekać co najmniej 4 tygodnie. W celu zminimalizowania rozwoju zaawansowanej postaci depresji istotne jest szybkie podjęcie leczenia. Oprócz właściwego doboru leku, jego dawki oraz rodzaju, lekarz powinien wdrożyć odpowiednią psychoterapię. Wśród metod psychoterapeutycznych stanowiących pomoc w leczeniu depresji, wyróżnia się terapię poznawczo-behawioralną i psychoedukację.