Najważniejsze informacje

• Łuszczyca to przewlekła choroba zapalna skóry, która może występować również u dzieci i niemowląt. Jej przebieg charakteryzuje się okresami remisji oraz zaostrzeń objawów. 
• Łuszczyca u dzieci rozwija się na skutek interakcji między predyspozycjami genetycznymi a czynnikami środowiskowymi, takimi jak: infekcje, urazy skóry (tzw. efekt Koebnera), stres czy zmiany hormonalne. Mechanizm choroby jest związany z nadreaktywnością układu immunologicznego, co prowadzi do przyspieszonego wzrostu komórek skóry.
• Pierwszymi objawami łuszczycy u dzieci są często drobne, czerwone „plamki” lub krosty, które z czasem mogą się powiększać oraz łuszczyć. Zmianom na skórze może towarzyszyć także ból oraz świąd.
• Zmiany skórne lokalizują się najczęściej na łokciach, kolanach, skórze głowy, a czasami także na twarzy i w tzw. okolicach pieluszkowych (pośladki, pachwiny, dolna część brzucha, uda). 
• Sposób leczenia łuszczycy u dziecka powinien być dostosowany do jego wieku oraz stopnia zaawansowania choroby. Istotną kwestią związaną z terapią jest również minimalizacja ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.
• U dzieci z łuszczycą stosuje się głównie leczenie miejscowe, w tym maści i kremy (z kortykosteroidami o niskiej mocy lub witaminą D), a także światłoterapię UVB. 

Łuszczyca to przewlekła choroba zapalna skóry, która występuje u dzieci w różnym wieku. Jej dokładne przyczyny nie zostały do końca poznane, ale uważa się, że na jej rozwój mają wpływ czynniki genetyczne, immunologiczne oraz środowiskowe. Łuszczyca u dzieci może być wywołana przez infekcje wirusowe lub bakteryjne, stres czy uszkodzenia skóry, (np. zadrapania lub oparzenia). Objawy obejmują najczęściej suche, czerwone „plamy” pokryte srebrzystymi łuskami, które mogą występować na skórze głowy, łokciach i kolanach. W zależności od typu łuszczycy zmiany skórne są mniej lub bardziej rozległe. Leczenie zależy m.in. od nasilenia choroby oraz wieku dziecka. W łagodzeniu objawów pomagają maści i kremy z kortykosteroidami lub innymi substancjami przeciwzapalnymi. W przypadku małych pacjentów leczenie systemowe łuszczycy jest ostatecznością i stosuje się je w wyjątkowych sytuacjach.

Początki łuszczycy u dzieci i niemowląt

Łuszczyca (psoriasis) to przewlekła, zapalna choroba autoimmunologiczna, która powoduje przyspieszoną proliferację komórek naskórka. W efekcie prowadzi to do powstawania czerwonych, łuszczących się zmian skórnych, często o wyraźnych granicach.

Chociaż łuszczyca jest najczęściej diagnozowana u dorosłych, może również wystąpić u dzieci, w tym u niemowląt. Szacuje się, że u pacjentów poniżej 16. roku życia stanowi ona około 4% wszystkich rozpoznawanych chorób skóry. Niektóre dane wskazują, że częściej występuje u dziewcząt niż u chłopców, choć różnice te nie są jednoznacznie potwierdzone we wszystkich badaniach.

Pierwsze objawy łuszczycy u dzieci pojawiają się zazwyczaj około 10. roku życia, jednak w niektórych przypadkach mogą wystąpić już w okresie niemowlęcym. Choć choroba ma silne podłoże genetyczne, jej symptomy zazwyczaj nie ujawniają się bezpośrednio po urodzeniu.

Łuszczyca u dzieci ma zazwyczaj charakter przewlekły i przebiega z okresami remisji oraz nawrotów. Rozpoznanie choroby we wczesnym wieku może być wyzwaniem zarówno diagnostycznym, jak i terapeutycznym ze względu na różnice w objawach oraz ograniczone możliwości leczenia w młodszych grupach wiekowych.

Stopień nasilenia łuszczycy u dzieci ocenia się podobnie jak u dorosłych.

• Łagodna postać choroby – zmiany skórne zajmują mniej niż 3% powierzchni ciała.
• Postać umiarkowana – zmiany skórne zajmują od 3 do 10% powierzchni ciała.
• Ciężka postać łuszczycy – zmiany skórne zajmują 10% powierzchni ciała.

Łuszczyca dziecięca jest chorobą wieloczynnikową, u podstaw której leży współdziałanie czynników genetycznych, immunologicznych i środowiskowych. Mimo że nie istnieje możliwość jej całkowitego wyleczenia, odpowiednia opieka dermatologiczna, eliminacja czynników wyzwalających i wsparcie psychologiczne mogą znacząco poprawić jakość życia dziecka oraz zminimalizować objawy choroby. 

Jakie są przyczyny łuszczycy dziecięcej? 

Łuszczyca to choroba skóry o złożonej etiologii, która obejmuje zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe. Rozwój choroby jest wynikiem interakcji pomiędzy wrodzoną podatnością organizmu a wpływami zewnętrznymi. Choć objawy łuszczycy mogą pojawić się w każdym wieku, u dzieci często mają charakter nagły i są poprzedzone infekcją lub innym czynnikiem wyzwalającym. 

Warto podkreślić, że łuszczyca nie jest chorobą zakaźną, nie można się nią zarazić – ani przez dotyk, ani przez korzystanie ze wspólnych ręczników, zabawek czy innych przedmiotów. 

Czynniki genetyczne

Predyspozycje genetyczne mają istotny wpływ na pojawienie się łuszczycy, jednak ich obecność nie zawsze prowadzi do rozwoju choroby. Badania pokazują, że dzieci, których rodzice lub bliscy krewni cierpią na łuszczycę, są bardziej narażone na jej wystąpienie. Szacuje się, że jeśli:

• jedno z rodziców choruje na łuszczycę, ryzyko jej wystąpienia u dziecka wynosi około 15%;
• choroba dotyczy obojga rodziców, prawdopodobieństwo wzrasta do około 75%;
• dziecko zachoruje, mimo że żadne z rodziców nie ma objawów, istnieje około 20% ryzyka, że łuszczyca wystąpi również u jego rodzeństwa.

Warto dodać, że nawet w przypadku braku objawów choroby u rodziców, mogą być oni nosicielami genów związanych z łuszczycą, co zwiększa ryzyko jej przekazania potomstwu.

Czynniki immunologiczne

Łuszczyca jest chorobą o podłożu autoimmunologicznym. W jej przebiegu dochodzi do nieprawidłowej aktywacji układu odpornościowego – zwłaszcza limfocytów T – które zamiast chronić organizm, zaczynają atakować zdrowe komórki skóry. Skutkiem tego jest przewlekły stan zapalny oraz nadmierna proliferacja keratynocytów (komórek naskórka).

W warunkach fizjologicznych cykl odnowy naskórka trwa około 28 dni. U dzieci z łuszczycą proces ten może zostać skrócony do zaledwie 3–5 dni. W efekcie dochodzi do gromadzenia się niedojrzałych komórek skóry na powierzchni ciała, co prowadzi do powstawania charakterystycznych łuszczących się zmian skórnych.

Czynniki środowiskowe

Oprócz genetyki i immunologii istotną rolę w rozwoju lub zaostrzeniu łuszczycy dziecięcej odgrywają czynniki środowiskowe. 

• Infekcje – zakażenia, szczególnie paciorkowcowe (np. angina ropna), a także infekcje wirusowe (ospa wietrzna, półpasiec czy opryszczka) mogą wywołać pierwszy rzut choroby lub nasilić jej przebieg. Nieleczona próchnica zębów również może stanowić ognisko zapalne. Często po przebytej infekcji pojawia się tzw. łuszczyca kropelkowata – forma choroby z drobnymi czerwonymi „plamkami” na skórze.
• Stres – zarówno stres fizyczny (np. choroba, zabieg chirurgiczny), jak i emocjonalny (problemy w szkole, konflikty rodzinne, zmiana środowiska) może wpływać na rozwój lub nasilenie objawów. Układ nerwowy dziecka jest szczególnie wrażliwy na stresory, co może wpływać na zaburzenia w regulacji immunologicznej.
• Uszkodzenia skóry (zadrapania, oparzenia, ukąszenia owadów, otarcia czy blizny po szczepieniach) – mogą prowadzić do pojawienia się zmian łuszczycowych w miejscu urazu. Zjawisko to nazywane jest objawem Koebnera.
• Niektóre leki – przyjmowanie określonych leków, takich jak: niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), beta-blokery czy preparaty zawierające sole litu, może wywołać lub nasilić objawy łuszczycy.
• Zmiany klimatyczne – niskie temperatury i suche powietrze, zwłaszcza w sezonie zimowym, prowadzą do przesuszenia skóry oraz zwiększenia ryzyka nawrotów choroby.
• Niedobór witaminy D – wpływa negatywnie na funkcjonowanie układu odpornościowego i skórę, dlatego może zwiększać ryzyko rozwoju łuszczycy. 
• Nadwaga i otyłość (szczególnie u dzieci w wieku szkolnym) – są uznawane za czynniki sprzyjające rozwojowi choroby, ponieważ związany z nimi przewlekły stan zapalny może pogarszać przebieg łuszczycy. 

Jak wygląda łuszczyca u dzieci? Gdzie lokalizują się zmiany skórne? 

Zmiany na skórze związane z łuszczycą u dzieci mogą różnić się zarówno umiejscowieniem, jak i wyglądem w porównaniu do tych obserwowanych u dorosłych. Skóra dzieci jest delikatniejsza, co wpływa na obraz kliniczny choroby.

Łuszczyca plackowata u dzieci

U dzieci i nastolatków najczęściej występuje łuszczyca plackowata (psoriasis vulgaris), która obejmuje głównie: owłosioną skórę głowy, twarz (co jest rzadsze u dorosłych), kolana i łokcie, tułów, czasem także okolice za uszami i fałdy skórne.

W tym przypadku charakterystyczne są dobrze odgraniczone czerwone „plamy” na skórze pokryte srebrzystą łuską. Często towarzyszy im intensywny świąd. Drapanie może prowadzić do uszkodzenia naskórka oraz wtórnych nadkażeń bakteryjnych.

Przebieg łuszczycy plackowatej u dzieci bywa łagodniejszy niż u dorosłych. W części przypadków może dojść do samoistnej remisji.

Łuszczyca kropelkowa (kropelkowata) u dzieci 

Drugą typową postacią choroby u dzieci jest łuszczyca kropelkowata (psoriasis guttata). Zazwyczaj pojawia się nagle, często po przebytej infekcji gardła lub migdałków spowodowanej przez paciorkowce beta-hemolizujące grupy A (np. Streptococcus pyogenes). 

Objawia się licznymi, drobnymi oraz czerwonymi, grudkami zlokalizowanymi głównie na: tułowiu, ramionach, nogach (rzadziej na twarzy i skórze głowy).

Łuszczyca kropelkowa ma często samoograniczający się przebieg, ale w niektórych przypadkach może być początkiem przewlekłej postaci choroby.

Łuszczyca paznokci u dzieci

U niektórych dzieci występują także zmiany łuszczycowe na paznokciach. Objawy te mogą współistnieć z innymi postaciami choroby lub występować samodzielnie. 

Charakterystyczne zmiany to: punktowe wgłębienia płytki paznokciowej (naparstkowanie), onycholiza (oddzielanie się paznokcia od łożyska), a także rogowacenie podpaznokciowe (gromadzenie zrogowaciałego materiału pod płytką paznokcia).

Łuszczyca odwrócona u dzieci

U dzieci rzadziej występuje łuszczyca odwrócona (psoriasis inversa), która obejmuje przede wszystkim: pachy, pachwiny, okolice narządów płciowych, fałdy skórne (np. brzucha u dzieci z nadwagą), a także skórę pod kolanami, w zgięciach łokci oraz za uszami. 

Zmiany są zazwyczaj czerwone, błyszczące i gładkie, pozbawione srebrzystej łuski, często także wilgotne oraz bolesne (mogą ulec wtórnym nadkażeniom grzybiczym lub bakteryjnym).

Ze względu na lokalizację i nietypowy wygląd łuszczyca odwrócona u dzieci może być mylona z innymi dermatozami, np. z pieluszkowym zapaleniem skóry czy grzybicą. Rozpoznanie powinno być potwierdzone przez dermatologa. 

Łuszczyca stawowa u dzieci

Łuszczycowe zapalenie stawów (psoriasis arthropathica) u dzieci występuje rzadziej niż u dorosłych, ale może mieć poważne konsekwencje, jeśli nie zostanie odpowiednio leczone. 

Objawia się bólem, obrzękiem i sztywnością stawów (zwłaszcza w obrębie palców rąk i stóp, kolan, łokci oraz kręgosłupa). Zmiany stawowe mogą występować niezależnie od zmian skórnych lub towarzyszyć typowym objawom łuszczycy.

Pomimo że przebieg łuszczycy stawowej u dzieci często jest łagodniejszy niż u dorosłych, wczesna diagnoza i odpowiednie leczenie są niezbędne, aby zapobiec trwałemu uszkodzeniu stawów.

Pierwsze objawy – jak rozpoznać początki łuszczycy u dzieci?

Objawy łuszczycy u niemowląt i małych dzieci mogą występować w nietypowych lokalizacjach, co często prowadzi do błędnej diagnozy. We wczesnym stadium choroby łagodne zmiany skórne bywają mylone z innymi, bardziej powszechnymi, schorzeniami dermatologicznymi, zwłaszcza z atopowym, łojotokowym czy pieluszkowym zapaleniem skóry.

Trzeba dodać, że objawy łuszczycy różnią się w zależności od wieku dziecka, lokalizacji zmian na skórze oraz stopnia zaawansowania choroby.

Czerwone „plamy” na skórze 

Jednym z pierwszych objawów łuszczycy u dzieci są czerwone, wyraźnie odgraniczone, „plamy” pokryte drobną łuską, które występują w różnych miejscach na ciele. U niemowląt zmiany te pojawiają się najczęściej w fałdach skórnych (pachwinach, okolicach pieluszkowych, pachach, zgięciach łokci i kolan), a ze względu na swoją lokalizację bywają często błędnie diagnozowane jako pieluszkowe zapalenie skóry lub egzema. Trzeba jednak dodać, że w odróżnieniu od tych schorzeń zmiany łuszczycowe są zwykle suche, dobrze odgraniczone i mogą być lekko uniesione ponad powierzchnię skóry. 

Łuszczyca może występować również w mniej typowych miejscach, np. na twarzy (szczególnie w okolicy czoła i brwi). U starszych dzieci zmiany skórne lokalizują się przeważnie w miejscach charakterystycznych dla łuszczycy, takich jak: łokcie, kolana, skóra głowy i plecy, ale mogą obejmować również brzuch, pośladki, a nawet dłonie oraz stopy.

Łuszczenie się naskórka

Nasilone rogowacenie naskórka to kolejny objaw łuszczycy. U dzieci zmiany mogą być subtelniejsze niż u dorosłych, ale zdarza się, że przybierają postać wyraźnych srebrzystych łusek – zwłaszcza w okolicach skóry głowy, karku i za uszami.

Łuszczyca skóry głowy u dzieci bywa często mylona z łupieżem lub ciemieniuchą. W przeciwieństwie do tych schorzeń może jednak obejmować rozleglejsze obszary skóry, być bardziej uporczywa i rozprzestrzeniać się poza linię włosów – np. na czoło, kark czy za uszy. Charakterystyczne dla łuszczycy są grube i mocno przylegające łuski, których usuwanie może być trudne oraz bolesne.

W niektórych przypadkach łuszczenie obejmuje również uszy, szyję i kark, a zmiany rozprzestrzeniają się w krótkim czasie, szczególnie po infekcjach, urazach skóry (zjawisko Koebnera) lub w wyniku silnego stresu.

Świąd i podrażnienie skóry

Swędzenie skóry to częsty i nierzadko dominujący objaw łuszczycy u dzieci. Prowadzi ono do uporczywego drapania, co z kolei pogarsza stan skóry i nasila istniejące zmiany. Drapanie nie tylko zaostrza stan zapalny, ale również zwiększa ryzyko nadkażeń bakteryjnych, które mogą wymagać leczenia antybiotykami.

Świąd bywa szczególnie dokuczliwy w nocy, co obniża jakość snu dziecka i może skutkować drażliwością, zmęczeniem oraz trudnościami z koncentracją w ciągu dnia. U młodszych dzieci świąd skóry często objawia się w sposób pośredni — poprzez płacz, rozdrażnienie, niepokój czy unikanie dotykania obszarów skóry zmienionych chorobowo.

Dodatkowo podrażniona skóra bywa zaczerwieniona, cieplejsza w dotyku i wrażliwsza na działanie czynników zewnętrznych, takich jak: pot, tarcie odzieży czy stosowanie nieodpowiednich kosmetyków.

Łuszczyca u dzieci i niemowląt – diagnostyka

Rozpoznanie łuszczycy u dzieci bywa trudne, szczególnie w początkowym stadium, gdy objawy są subtelne i mniej charakterystyczne, a zmiany skórne mogą przypominać inne choroby, np. atopowe zapalenie skóry, egzemę czy alergię. 

Konsultacja z dermatologiem jest konieczna, gdy u dziecka pojawią się nowe lub niepokojące objawy skórne – łuszczące się „plamy”, wysypka, swędzenie, czy zmiany w obrębie paznokci. Specjalista oceni symptomy oraz zbierze wywiad kliniczny, w tym informacje o ewentualnych dermatozach w rodzinie, ponieważ, jak wspomniano wcześniej, łuszczyca ma tendencję do występowania u osób spokrewnionych. 

Diagnostyka łuszczycy opiera się głównie na podstawie objawów klinicznych i historii choroby. Często wystarcza dokładne badanie fizykalne, jednak w niektórych przypadkach – w celu wykluczenia innych chorób lub potwierdzenia rozpoznania – konieczne mogą być dodatkowe badania. Należą do nich – biopsja skóry (choć wykonywana rzadko) oraz oznaczenie CRP (C-reactive protein), które pozwala ocenić obecność stanu zapalnego. Trzeba jednak dodać, że podwyższony poziom białka C-reaktywnego nie jest charakterystyczny wyłącznie dla łuszczycy, ponieważ może występować także w przebiegu wielu innych stanów zapalnych oraz infekcji.

Postawienie właściwej diagnozy jest bardzo ważne, ponieważ w przypadku łuszczycy stosuje się leczenie miejscowe (m.in. maści sterydowe, preparaty nawilżające), podczas gdy inne choroby dermatologiczne mogą wymagać wdrożenia odmiennych form terapii, np. antybiotyków, leków przeciwgrzybiczych czy preparatów przeciwhistaminowych. 

Łuszczyca u dzieci i niemowląt – leczenie

Leczenie łuszczycy u dzieci i niemowląt wymaga szczególnego podejścia, które uwzględnia potrzeby rozwijającego się organizmu oraz konieczność minimalizacji ryzyka działań niepożądanych. Wybór terapii jest procesem indywidualnym i zależy od rodzaju łuszczycy, stopnia jej zaawansowania oraz ewentualnych chorób współistniejących.

Terapia powinna być dostosowana do wieku dziecka, rodzaju skóry oraz nasilenia objawów. Choć całkowite wyleczenie łuszczycy nie jest obecnie możliwe, współczesna medycyna pozwala na skuteczne kontrolowanie choroby. Celem leczenia jest łagodzenie objawów oraz wydłużenie okresów remisji.

Leczenie miejscowe

Podstawą leczenia łagodnej i umiarkowanej łuszczycy u dzieci jest stosowanie preparatów miejscowych, takich jak: kremy, maści czy żele.

• Kortykosteroidy miejscowe (hydrokortyzon, mometazon) – zmniejszają stan zapalny i świąd. W leczeniu dzieci stosuje się niskie i średnie dawki sterydów, aby uniknąć działań niepożądanych, takich jak ścieńczenie skóry. Długotrwałe stosowanie sterydów miejscowych u dzieci powinno być ściśle kontrolowane przez lekarza, ponieważ może prowadzić do zahamowania wzrostu lub innych efektów ubocznych.
• Preparaty zawierające witaminę D₃ (kalcypotriol) – są stosowane w celu spowolnienia nadmiernego podziału komórek skóry, co pomaga w redukcji łuszczenia się naskórka. Witamina D₃ działa również przeciwzapalnie i jest często łączona z kortykosteroidami, co pozwala zmniejszyć dawki sterydów i zminimalizować ich działania uboczne. Należy jednak pamiętać, że zbyt duże dawki witaminy D₃ mogą prowadzić do hiperkalcemii, dlatego jej stosowanie wymaga monitorowania.
• Inhibitory kalcyneuryny (takrolimus, pimekrolimus) – blokują aktywność układu odpornościowego w miejscu aplikacji, co zmniejsza stan zapalny i łagodzi objawy łuszczycy (zaczerwienienie, swędzenie czy łuszczenie się skóry). Są skuteczne w leczeniu łuszczycy wrażliwych obszarów skóry, takich jak twarz, fałdy skórne (np. w okolicy pachwin, pod pachami) oraz okolice genitaliów. Stosowane w terapii łuszczycy u dzieci, zwłaszcza gdy inne metody leczenia, np. kortykosteroidy, są przeciwwskazane. 
• Mocznik – substancja nawilżająca i zmiękczająca skórę, która wspomaga jej regenerację. W preparatach na bazie mocznika może występować w różnych stężeniach, od 5% do 40%, w zależności od potrzeby. Działa nawilżająco, zmiękczająco i wspomaga usuwanie martwego naskórka, poprawiając wygląd skóry.
• Kwas salicylowy – stosowany głównie w preparatach keratolitycznych, ponieważ przyspiesza złuszczanie naskórka i pomaga w usuwaniu łusek. Działa przeciwzapalnie. 

Światłoterapia (fototerapia)

Światłoterapia jest jedną z opcji leczenia łuszczycy u dzieci, zwłaszcza w przypadkach umiarkowanych i ciężkich, gdzie leczenie miejscowe nie przynosi oczekiwanych rezultatów. 

Terapia UVB jest preferowaną metodą ze względu na mniejsze ryzyko działań niepożądanych w porównaniu do terapii systemowych. Fototerapia UVB działa poprzez hamowanie nadmiernego namnażania komórek skóry i zmniejszenia stanu zapalnego. 

Należy jednak pamiętać, że fototerapia powinna być stosowana wyłącznie w placówkach medycznych, ponieważ wymaga odpowiedniego doboru dawki oraz monitorowania stanu skóry.

Leczenie systemowe

W cięższych przypadkach łuszczycy u dzieci, kiedy leczenie miejscowe i światłoterapia okazują się niewystarczające, lekarze mogą zdecydować się na stosowanie leków ogólnoustrojowych. Terapie te są jednak rzadko stosowane u dzieci, ze względu na ryzyko poważnych działań niepożądanych.

• Leki immunosupresyjne (np. cyklosporyna, metotreksat) – hamują nadmierną aktywność układu odpornościowego i zmniejszają stan zapalny. Stosowane w przypadkach ciężkiej łuszczycy. Terapia z wykorzystaniem tych leków wymaga regularnego monitorowania stanu zdrowia, zwłaszcza funkcji wątroby i nerek, ze względu na ich potencjalne toksyczne działanie.
• Leki biologiczne – nowoczesne terapie, które działają bezpośrednio na wybrane elementy układu odpornościowego, blokując czynniki wywołujące stan zapalny. Leki biologiczne (adalimumab czy etanercept) wykazują wysoką skuteczność, ale ich zastosowanie u dzieci jest ograniczone, ponieważ mogą wiązać się z ryzykiem poważnych działań niepożądanych. Ponadto wiele z nich nie jest wskazana u pacjentów poniżej 6. lub 12. roku życia (w zależności od leku). Leczenie biologiczne jest zalecane wyłącznie w przypadku opornego przebiegu choroby i powinno być prowadzone pod ścisłą kontrolą specjalistów.

Łuszczyca u niemowląt i dzieci – jak właściwie pielęgnować skórę? 

Prawidłowa pielęgnacja skóry dziecka z łuszczycą pomaga w złagodzeniu objawów choroby.

• Emolienty
  • Emolienty zawierające mocznik (w stężeniu poniżej 10%), glicerynę oraz kwas hialuronowy skutecznie nawilżają skórę oraz redukują suchość i łuszczenie, a także wspierają regenerację naskórka.
  • Zaleca się stosowanie preparatów bezzapachowych, aby zmniejszyć ryzyko podrażnień.
• Unikanie drażniących kosmetyków
  • Należy unikać kosmetyków zawierających alkohol, parabeny, sztuczne barwniki oraz silikony, które mogą pogarszać stan skóry.
  • Warto stosować łagodne środki myjące, które nie usuwają naturalnej bariery lipidowej skóry.
  • Należy unikać mydeł, które mogą wysuszać skórę – lepszym wyborem będą delikatne żele myjące lub woda micelarna.
• Zasady kąpieli
  • Kąpiele powinny być krótkie i odbywać się w ciepłej wodzie (nie gorącej), aby zapobiec wysuszeniu skóry.
  • Do kąpieli można dodać naturalne olejki roślinne (np. kokosowy, migdałowy, z nasion winogron), które łagodzą podrażnienia – przed użyciem należy je przetestować pod kątem reakcji alergicznych.
  • Kąpiele z dodatkiem soli Epsom (siarczan magnezu) pomogą złagodzić stany zapalne i swędzenie skóry.

Łuszczyca skóry u dzieci – dieta 

Zrównoważona dieta, bogata w kwasy tłuszczowe omega-3 i witaminy (zwłaszcza witaminę D, której niedobór zaburza równowagę immunologiczną), może wspierać funkcje odpornościowe organizmu i poprawić stan skóry. Źródłami kwasów omega-3 są m.in.: ryby morskie (łosoś, makrela), nasiona chia i orzechy włoskie. 

W codziennej diecie dziecka z łuszczycą powinny znaleźć się również produkty bogate w antyoksydanty – warzywa (np. brokuły, szpinak) oraz owoce (szczególnie jagody). 

W przypadku dzieci z nadwagą zaleca się dążenie do prawidłowej masy ciała, co wpłynie korzystnie na kondycję skóry. Ograniczenie spożycia kalorii powinno opierać się na promowaniu zdrowych nawyków żywieniowych – z większym udziałem warzyw i pełnoziarnistych produktów, a mniejszym tłuszczów nasyconych oraz cukrów.

Ograniczenie spożycia przetworzonej żywności, cukrów i tłuszczów trans może przyczynić się do redukcji stanów zapalnych, co jest kluczowe w terapii łuszczycy. Tłuszcze trans znajdują się głównie w przetworzonej żywności, margarynach i fast foodach.

Wszelkie modyfikacje w diecie dziecka powinny być konsultowane z lekarzem lub dietetykiem. 

FAQ

Najczęstsze pytania dotyczące łuszczycy u dzieci i niemowląt.