Citalopram

Citalopram jest lekiem przeciwdepresyjnym i przeciwlękowym. Należy do grupy selektywmych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (tzw. SSRI).

Citalopram - działanie. Mechanizm jego działania polega  zahamowaniu transportu zwrotnego serotoniny między komórkami nerwowymi, przez co jej poziom ulega zwiększeniu.

Leki, których substancją czynną preparatu jest citalopram, są stosowane w leczeniu depresji i w zapobieganiu zaburzeń depresyjnych nawracających. Lek wykorzystywany jest także w leczeniu zaburzeń lękowych z napadami lęku z agarofobią lub bez agarofobii.

Produkt leczniczy z citalopramem przeznaczony jest do stosowania u osób dorosłych. Nie wolno podawać leku dzieciom i młodzieży poniżej 18. roku życia. Pacjenci w wieku poniżej 18 lat narażeni są na zwiększone ryzyko działań niepożądanych. Zalicza się do nich między innymi mysli samobójcze, samookaleczanie, wrogość, agresja, przejawy buntu.

Leki przeciwdepresyjne z citalopramem stosuje się doustnie, w postaci tabletek. Stosowanie leku u osób dorosłych:

Leczenie depresji

W przypadku stosowania citalopramu zalecana dawka to 20 mg na dobę. Z czasem lekarz może zwiększyć dawkę do 40 mg na dobę.

Leczenia zaburzenia lękowego z napadami lęku

Początkowa dawka leku w pierwszym tygodniu leczenia to 10 mg raz na dobę. W następnym tygodniu dawka jest zwiększana do 20-30 mg na dobę. Maksymalna dawka to 40 mg na dobę.

Stosowanie leku u osób w podeszłym wieku (powyżej 65 lat):

Dawka początkowa powinna być zmniejszona o połowę dawki zalecanej, np. 10-20 mg na dobę. U pacjentów w podeszłym wieku nie wolno stosować większej dawki niż 20 mg na dobę.

Nie wolno samodzielnie przerywać leczenia. Zakończenie kuracji powinno odbywać się za zgodą lekarza. Wówczas citalopram należy odstawiać stopniowo. Nagłe odstawienie leku może wywołać objawy z odstawienia.

Nie należy stosować leku, jeśli pacjent:

• jest uczulony na substancję czynną, 
• przyjmuje inne leki, zwane inhibitorami monoaminooksydazy MAO (np. fenelzyna, iproniazyd, izokarboksazyd),
• u pacjenta występują zaburzenia w rytmie serca,
• pacjent przyjmuje leki na zaburzenia rytmu serca.

Należy zachować ostrożność podczas przyjmowania leku, jeśli:

• zaobserwowano epizody manii (uczucie nieuzasadnionego dobrego nastroju) lub lęk paniczny,
• występuje niewydolność wątroby lub zaburzenia funkcji nerek,
• pacjent ma cukrzycę (lek może wpływać na stężenie glukozy we krwi),
• pacjent ma padaczkę,
• u pacjenta występuje zwiększone ryzyko krwawień,
• zaobserwowano zmniejszone stężenie sodu we krwi,
• pacjent leczony jest elektrowstrząsami,
• pacjent cierpi na choroby serca,
• występują zaburzenia widzenia (rozszerzenie źrenic),
• występują zaburzenia krzepnięcia krwi,
• zaobserwowano zmniejszenie zainteresowania seksem.

Jednoczesne przyjmowanie różnych leków może powodować interakcje między nimi, co może wpływać na skuteczność i bezpieczeństwo ich stosowania. W związku z tym, przed zastosowaniem leku przeciwdepresyjnego na receptę z citalopramem należy poinformować specjalistę o wszystkich dotąd stosowanych lekach, również tych bez recepty.

Szczególnie ważne, żeby pacjent poinformował lekarza, jeśli przyjmuje któryś z poniższych leków:

• leki opioidowe (np. buprenorfina),
• z grupy inhibitorów monoaminooksydazy,
• selektywne inhibitory monoaminooksydazy A (np. maklobemid),
• antybiotyk linezolid,
• leki przeciwzakrzepowe,
• stosowane w leczeniu zaburzeń dwubiegunowych (np. lit),
• stosowane w leczeniu depresji (np. imipramina i dezypramina),
• nieodwracalne inhibitory monoaminooksydazy B (np. selegilina),
• stosowane w nadciśnieniu tętniczym i w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi (np. metoprolol),
• stosowane w leczeniu migreny (np. sumatryptan),
• stosowane w leczeniu choroby wrzodowej żołądka (np. cymetydyna, lanzoprazol oraz omeprazol),
• stosowane w leczeniu zakażeń grzybiczych (np. flukonazol),
• stosowany w celu zmniejszenia zagrożenia zawałem (np. tyklopidyna),
• niektóre leki przeciwpsychotyczne, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, kwas acetylosalicylowy,
• ziele dziurawca zwyczajnego,
• stosowane w leczeniu malarii (np. meflochina),
• stosowane w leczeniu silnego bólu (np. tramadol),
• leki stosowane w leczeniu schizofrenii, psychozy (np. neuroleptyki),
• leki obniżające stężenie potasu lub magnezu we krwi,
• stosowane w leczeniu zaburzenia rytmu serca (np. pochodne fenotiazyny, pimozyd, haloperydol).

Leki z citalopramem mogą powodować skutki uboczne, należy jednak pamiętać, że nie u każdego pacjenta występują.

Bardzo częste działania niepożądane citalopramu (mogą występować u mniej niż 1 na 10 pacjentów) to:

• zaburzenia snu,
• nadmierna senność,
• bóle głowy,
• nadmierne pocenie się,
• suchość błony śluzowej jamy ustnej.

Częste działania niepożądane (mogą występować u mniej niż u 1 na 10 pacjentów) to:

• zmniejszenie łaknienia,
• zmniejszenie popędu seksualnego,
• pobudzenie,
• lek,
• nerwowość,
• uczucie mrowienia, drżenia,
• zawroty głowy,
• zaburzenia koordynacji,
• szum w uszach,
• nadmierne ziewanie,
• zaburzenia przewodu pokarmowego,
• ból mięśni i stawów,
• zmęczenie,
• zmniejszenie masy ciała.

Do niezbyt częstych objawów niepożądanych (mogą występować u mniej niż 1 na 100 pacjentów) zalicza się:

• skłonność do siniaków,
• zwiększenie łaknienia,
• agresja,
• omamy,
• omdlenia,
• rozszerzenie źrenic,
• zaburzenia rytmu serca,
• pokrzywka, wysypka,
• wypadanie włosów,
• trudności w oddawaniu moczu,
• obfite miesiączkowanie,
• zwiększenie masy ciała,
• obrzęk rąk lub nóg.

Rzadkie działania niepożądane (mogą wystąpić u mniej niż 1 na 1000 pacjentów) to:

• drgawki,
• mimowolne ruchy,
• zaburzenia smaku,
• krwawienia,
• gorączka,
• zapalenie wątroby.

Jeśli wystąpią jakiekolwiek działania niepożądane należy poinformować lekarza.

Odpowiedzi na najczęściej pojawiające się pytania dotyczące citalopramu.