Oroes

Ile kosztuje lek Oroes? Cena, refundacja

Lek Oroes obecnie nie jest refundowany — jego cena 100% wynosi od ok. 10 zł do ok. 40 zł. Cena leku w przyszłości może ulec zmianie.

Oroes — jak działa, na co i dla kogo?

Lek Oroes, zawierający substancję czynną escytalopram, jest klasyfikowany jako selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). Jego działanie polega na modulacji układu serotoninergicznego w mózgu, co wiąże się ze zwiększeniem stężenia serotoniny. Zaburzenia w funkcjonowaniu tego układu są uznawane za istotny element etiologii depresji oraz powiązanych z nią zaburzeń lękowych.

Oroes znajduje zastosowanie w terapii dużych epizodów depresyjnych oraz różnorodnych form zaburzeń lękowych. Wśród wskazań do stosowania wymienia się zaburzenia lękowe z napadami lęku, zarówno z agorafobią, jak i bez niej, społeczne zaburzenia lękowe, uogólnione zaburzenia lękowe oraz zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne.

Pacjenci przyjmujący Oroes mogą zauważyć poprawę stanu zdrowia dopiero po kilku tygodniach od rozpoczęcia terapii. Z tego względu zaleca się kontynuację leczenia, nawet jeśli efekty nie są natychmiast zauważalne. Warto podkreślić, że pełne działanie leku ujawnia się po pewnym okresie regularnego stosowania.

Oroes — skład leku

Lek Oroes zawiera jako składnik aktywny escytalopram. W każdej tabletce powlekanej znajduje się 10 mg escytalopramu w formie szczawianu.

Rdzeń każdej tabletki składa się z celulozy mikrokrystalicznej, kroskarmelozy sodowej, krzemionki koloidalnej bezwodnej oraz stearynianu magnezu. Otoczka tabletki jest zbudowana z hypromelozy 6cP, dwutlenku tytanu (E 171) oraz makrogolu 400.

Oroes — dawkowanie

Dorośli pacjenci zmagający się z depresją zwykle przyjmują 10 mg Oroes dziennie. W zależności od reakcji na terapię lekarz może zwiększyć dawkę do 20 mg na dobę. W przypadku zaburzenia lękowego z napadami lęku dawka początkowa wynosi 5 mg dziennie przez pierwszy tydzień, a następnie podwyższa się do 10 mg, z możliwością dalszego zwiększenia do 20 mg. W leczeniu społecznych zaburzeń lękowych stosuje się 10 mg na dobę, z opcją modyfikacji dawki na 5 mg lub do 20 mg. Podobnie, w przypadku uogólnionych zaburzeń lękowych oraz zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych, standardowa dawka to 10 mg na dobę, z możliwością zwiększenia do 20 mg.

Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat) powinni rozpocząć terapię od 5 mg dziennie, z opcją zwiększenia do 10 mg. Dzieci i młodzież zazwyczaj nie są leczeni lekiem Oroes.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby o łagodnym do umiarkowanym stopniu powinni rozpocząć leczenie od 5 mg na dobę przez pierwsze 2 tygodnie, z możliwością zwiększenia do 10 mg. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek nie wymagają modyfikacji dawki, chyba że zaburzenia są ciężkie, wówczas zaleca się ostrożność. Osoby z obniżoną aktywnością enzymu CYP2C19 powinny rozpocząć od 5 mg dziennie przez 2 tygodnie, z możliwością zwiększenia do 10 mg.

Sposób podania: Oroes można zażywać niezależnie od posiłków, tabletkę należy połknąć, popijając wodą, bez żucia ze względu na gorzki smak.

Czas trwania leczenia jest indywidualny i ustalany przez lekarza. Może być konieczne kontynuowanie terapii przez co najmniej 6 miesięcy po ustąpieniu objawów. W przypadku przedawkowania niezwłocznie należy skontaktować się z lekarzem lub udać się do szpitala, nawet jeśli nie występują objawy. W przypadku pominięcia dawki nie należy podwajać następnej dawki, a jedynie kontynuować leczenie zgodnie z harmonogramem. Przy przerwaniu leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki, aby uniknąć objawów odstawienia.

Oroes — przeciwwskazania, środki ostrożności

Przeciwwskazania do stosowania leku Oroes:

• nadwrażliwość na escytalopram lub jakikolwiek składnik leku,
• jednoczesne stosowanie z inhibitorami monoaminooksydazy (MAOI), w tym selegiliną, moklobemidem i linezolidem,
• wrodzone lub nabyte zaburzenia rytmu serca,
• stosowanie leków wpływających na rytm serca.

Środki ostrożności:
Przed zastosowaniem leku Oroes konieczna jest konsultacja z lekarzem, szczególnie w przypadku:

• epilepsji lub wcześniejszych napadów drgawkowych – w przypadku wystąpienia drgawek leczenie należy przerwać,
• zaburzeń czynności wątroby lub nerek – może być wymagana modyfikacja dawki,
• cukrzycy – leczenie może wpływać na kontrolę poziomu glukozy we krwi,
• zaburzeń krzepnięcia krwi lub stosowania leków wpływających na krzepliwość,
• przebytej manii lub hipomanii,
• zaburzeń psychicznych, w tym urojeń czy omamów,
• choroby niedokrwiennej serca lub przebytego zawału,
• niedoboru sodu, wolnego tętna spoczynkowego, zaburzeń rytmu serca,
• problemów z oczami, w tym jaskry,
• możliwości wystąpienia zaburzeń czynności seksualnych.

Dodatkowe informacje:

• poprawa samopoczucia może nastąpić po kilku tygodniach terapii,
• w początkowym okresie leczenia może dojść do nasilenia lęku,
• u pacjentów z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym może wystąpić faza maniakalna,
• ryzyko myśli samobójczych może wzrosnąć na początku terapii, zwłaszcza u osób poniżej 25 roku życia,
• w przypadku wystąpienia objawów zespołu serotoninowego należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem,
• unikać stosowania z preparatami zawierających ziele dziurawca,
• zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki przy zakończeniu leczenia, aby uniknąć objawów odstawienia.

Interakcja z innymi lekami

Interakcje leku Oroes z innymi substancjami mogą wpływać na jego działanie oraz działanie innych leków. Poniżej przedstawiono wybrane interakcje:

• Inhibitory monoaminooksydazy (MAOI):
  • nieselektywne MAOI (np. fenelzyna, tranylcypromina) są przeciwwskazane. Po ich zastosowaniu wymagane jest 14-dniowe okno terapeutyczne przed rozpoczęciem terapii Oroes i 7-dniowe po zakończeniu,
  • odwracalne MAO-A (np. moklobemid) i MAO-B (np. selegilina) mogą być stosowane tylko pod ścisłą kontrolą lekarską z uwagi na ryzyko zespołu serotoninowego.
• Antybiotyk linezolid: jego zastosowanie wymaga nadzoru medycznego z powodu ryzyka zespołu serotoninowego.
• Leki wpływające na rytm serca: nie zaleca się stosowania w połączeniu z Oroes leków przeciwarytmicznych klasy IA i III, niektórych leków przeciwpsychotycznych, trójpierścieniowych antydepresantów oraz niektórych leków przeciwbakteryjnych i przeciwhistaminowych.
• Lit i tryptofan.
• Imipramina i dezypramina: stosowane w leczeniu depresji, mogą interagować z Oroes.
• Sumatryptan i inne tryptany, tramadol, buprenorfina: zwiększają ryzyko zespołu serotoninowego.
• Cymetydyna, omeprazol, ezomeprazol, lanzoprazol, flukonazol, fluwoksamina, tyklopidyna: mogą podwyższać stężenie escytalopramu we krwi.
• Ziele dziurawca: zwiększa ryzyko działań niepożądanych.
• Leki wpływające na krzepnięcie krwi: np. kwas acetylosalicylowy, niesteroidowe leki przeciwzapalne, atypowe leki przeciwpsychotyczne, fenotiazyna, trójpierścieniowe antydepresanty, tyklopidyna, dipirydamol, warfaryna, fenprokumon — mogą wydłużać czas krzepnięcia.
• Meflochina, bupropion, tramadol: ryzyko obniżenia progu drgawkowego.
• Neuroleptyki, trójpierścieniowe antydepresanty, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny: ryzyko obniżenia progu drgawkowego.
• Flekainid, propafenon, metoprolol, dezypramina, klomipramina, nortryptylina, rysperydon, tiorydazyna, haloperydol: może być konieczna zmiana dawkowania Oroes.
• Leki obniżające poziom potasu lub magnezu we krwi: xwiększone ryzyko ciężkich zaburzeń rytmu serca.

Stosowanie w ciąży i w okresie karmienia piersią

Stosowanie leku Oroes w ciąży: 

Kobiety ciężarne lub planujące ciążę powinny skonsultować się z lekarzem przed rozpoczęciem terapii lekiem Oroes. Nie zaleca się stosowania tego leku w ciąży bez oceny stosunku korzyści do ryzyka przez lekarza. Przerwanie leczenia Oroes w ciąży nie powinno być nagłe. W ostatnim trymestrze ciąży przyjmowanie Oroes może wiązać się z ryzykiem wystąpienia objawów u noworodka, takich jak trudności w oddychaniu, zmiany skórne, drgawki, wahania temperatury, problemy z karmieniem, niski poziom glukozy we krwi, zaburzenia mięśniowe, nadmierna pobudliwość, drażliwość, letarg, płaczliwość, senność i trudności z zasypianiem. W przypadku wystąpienia tych objawów należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem. Stosowanie Oroes w trzecim trymestrze może zwiększyć ryzyko zespołu przetrwałego nadciśnienia płucnego noworodka (PPHN) oraz poważnego krwotoku poporodowego, szczególnie u kobiet z zaburzeniami krzepnięcia. Kobiety przyjmujące Oroes powinny poinformować o tym lekarza prowadzącego ciążę oraz położną.

Stosowanie leku Oroes podczas karmienia piersią: 

Oroes może przenikać do mleka matki. Kobiety karmiące piersią powinny skonsultować się z lekarzem przed zastosowaniem leku.

Oroes — skutki uboczne 

Możliwe działania niepożądane leku Oroes:

• nudności i ból głowy – bardzo częste (występujące u więcej niż 1 na 10 pacjentów),
• zapalenie zatok, zmiany apetytu, niepokój ruchowy, zaburzenia snu, senność, zawroty głowy, parestezje, biegunka, zaparcia, wymioty, suchość w jamie ustnej, zwiększona potliwość, ból mięśni i stawów, zaburzenia seksualne, uczucie zmęczenia, gorączka, zwiększenie masy ciała – częste (występujące u nie więcej niż 1 na 10 pacjentów),
• pokrzywka, wysypka, świąd, zgrzytanie zębami, pobudzenie, nerwowość, napad lęku, stan splątania, zaburzenia smaku, omdlenie, rozszerzenie źrenic, zaburzenia widzenia, szumy uszne, łysienie, obfite krwawienia miesiączkowe, nieregularne miesiączki, zmniejszenie masy ciała, szybkie bicie serca, obrzęki kończyn, krwawienie z nosa – niezbyt częste (występujące u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów),
• agresja, depresonalizacja, omamy, wolne bicie serca – rzadkie (występujące u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów).

Dodatkowe informacje:

• nietypowe krwawienia, w tym z przewodu pokarmowego – niezbyt często (występujące u nie więcej niż 1 na 100 pacjentów),
• alergiczna reakcja anafilaktyczna, zespół serotoninowy – rzadko (występujące u nie więcej niż 1 na 1000 pacjentów),
• trudności w oddawaniu moczu, napady drgawkowe, żółte zabarwienie skóry i białkówek oczu, myśli samobójcze, obrzęk naczynioruchowy, krwotok poporodowy, małopłytkowość – częstość nieznana.

Przechowywanie leku Oroes

Przechowywanie leku powinno być realizowane w sposób zapewniający jego ochronę przed dostępem osób nieupoważnionych, zwłaszcza dzieci. Miejsce przechowywania musi być niewidoczne i niedostępne.