Diprophos

Diprophos – informacje o leku

Diprophos to zarejestrowany i dobrze przebadany preparat leczniczy, który po raz pierwszy dopuszczony został do obrotu w latach 80. XX wieku. Jako mocny lek sterydowy skutecznie łagodzi stany zapalne i wpływa na procesy odpornościowe organizmu.

• dawki: Diprophos 6,43 mg + 2,63 mg/ml (5 ampułek po 1 ml w opakowaniu)
• postać: zawiesina do wstrzykiwań
• substancja czynna: dipropionian betametazonu (Betamethasoni dipropionas) + sól sodowa fosforanu betametazonu (Betamethasoni natrii phosphas)
• kategoria: Astma, Reumatoidalne zapalenie stawów, Atopowe zapalenie skóry, Opryszczkowate zapalenie skóry
• podmiot odpowiedzialny: Organon Polska Sp. z o.o., ul. Marszałkowska 126/134 00-008 Warszawa
• wytwórca: Schering-Plough Labo N.V., Industriepark 30 B-2220 Heist-op-den-Berg Belgia

Diprophos – ulotka dla pacjenta

• pobierz ulotkę leku Diprophos

Diprophos – charakterystyka produktu leczniczego (ChPL)

• pobierz charakterystykę leku Diprophos

Ile kosztuje lek Diprophos? Cena, refundacja

Diprophos jest lekiem refundowanym, który przy pełnej odpłatności kosztuje ok. 67 zł, zaś po refundacji NFZ – ok. 33 zł (za opakowanie zawierające 5 ampułek). Cena ta może ulec zmianie w przyszłości.

Diprophos – dostępność

Lek Diprophos należy do preparatów medycznych o dość dużej dostępności. Można go kupić w ponad połowie aptek zarejestrowanych na platformie Ogólnopolskiego Systemu Ochrony Zdrowia.

Diprophos – opis i właściwości. Jak działa lek?

Betametazon zawarty w zastrzykach Diprophos, tak jak inne kortykosteroidy, przenika przez błony komórkowe, wiązany jest w cytoplazmie przez swoiste białka receptorowe i wraz z receptorem wnika do jądra komórkowego. Tam zachodzi szereg reakcji, dzięki którym lek zaczyna działać. 

Diprophos wywiera wpływ nie tylko na toczący się w organizmie proces zapalny, ale również na reakcje odpornościowe oraz metabolizm (przemianę białek, węglowodanów i tłuszczów). Poza tym działa na układ sercowo-naczyniowy, ośrodkowy układ nerwowy oraz mięśnie szkieletowe.

U podstaw działania leku leżą jego właściwości przeciwzapalne, immunosupresyjne i przeciwuczuleniowe. Betametazon wykazuje ok. 25 razy silniejsze działanie przeciwzapalne niż hydrokortyzon i 8–10 razy silniejsze niż prednizolon. Przy czym:

• ogranicza ilość aktywnych komórek odpornościowych w obrębie ogniska zapalnego,
• zmniejsza rozszerzenie naczyń krwionośnych,
• stabilizuje błony lizosomów,
• hamuje fagocytozę i tworzenia prostaglandyn oraz substancji pokrewnych.

Wskutek swoistego mechanizmu działania betametazonu dochodzi do pobudzenia hydrolizy białek, zwiększenia stężenia glukozy we krwi oraz odkładania tkanki tłuszczowej w obrębie tułowia, głowy i szyi.

Inne leki w naszej bazie to m.in. Movalis, Doreta.

Diprophos – skład leku

Poza substancjami czynnymi, czyli dipropionianem betametazonu i solą sodową fosforanu betametazonu, lek Diprophos zawiera: disodu fosforan (dwuwodny lub bezwodny), disodu edetynian, chlorek sodu, polisorbat 80, alkohol benzylowy, parahydroksybenzoesan metylu, parahydroksybenzoesan propylu, karboksymetylocelulozę sodową, makrogol, kwas solny oraz wodę do wstrzykiwań.

Stosowanie leku Diprophos – na co i dla kogo jest przeznaczony?

Preparat leczniczy Diprophos jest wskazany do stosowania w:

• chorobach alergicznych jak np.: alergiczne zapalenie oskrzeli, przewlekła astma oskrzelowa, obrzęk naczynioruchowy, odczyn posurowiczy lub po ukąszeniu owada, reakcja alergiczna na lek, sezonowy/alergiczny nieżyt nosa lub katar sienny,
• chorobach skórnych jak np.: opryszczkowe, kontaktowe, posłoneczne, atopowe i kontaktowe zapalenie skóry, pokrzywka, liszaj (płaski przerostowy lub prosty ograniczony), tłuszczowe obumieranie skóry, łysienie plackowate, łuszczyca, pęcherzyca,
• chorobach układu mięśniowo-szkieletowego jak np.: reumatoidalne zapalenie stawów, kręcz szyi, wyrośla kostne, zapalenie korzeni nerwowych, zapalenie kości i stawów, a także zapalenie kaletki, nadkłykcia i rozcięgna,
• chorobach tkanki łącznej jak np.: toczeń rumieniowaty układowy, twardzina skóry, guzkowe zapalenie tętnic,
• innych chorobach, wśród których należy wymienić przede wszystkim: wrzodziejące zapalenie jelita grubego, zapalenie nerek i zespół nerczycowy oraz choroby stóp (zapalenie kaletki pod odciskiem nad stawem, sztywny paluch, szpotawość piątego palca).

Jak stosować Diprophos? Dawkowanie

Diprophos można stosować w leczeniu ogólnym lub miejscowym, a dawkowanie powinno być ustalone przez lekarza indywidualnie, w zależności od rodzaju wskazania, nasilenia objawów choroby, sytuacji zdrowotnej pacjenta oraz jego odpowiedzi na leczenie.

Diprophos – zastrzyki. Dawki zalecane przez producenta

W większości wskazań producent leku zaleca dawkę 1–2 ml zawiesiny w głębokim wstrzyknięciu do mięśnia pośladkowego. W razie potrzeby dawkę tę można powtórzyć. W rzadkich przypadkach konieczne jest jednoczesne miejscowe podanie środka znieczulającego. Lek miesza się wówczas w strzykawce z roztworem prokainy lub lidokainy (1–2%) lub innym środkiem o podobnym działaniu (z wyjątkiem niektórych, wymienionych w ulotce) i wstrzykuje w obszar objęty bólem. Najczęściej jest to wstrzyknięcie dostawowe, przy którym producent wskazuje następujące dawkowanie:

• 1–2 ml – duże stawy (biodro, bark, kolano),
• 0,5–1 ml – średnie stawy (nadgarstek, łokieć, staw skokowy),
• 0,25–0,5 ml – małe stawy (dłoni, stóp, klatki piersiowej).

Przy leczeniu chorób dermatologicznych Diprophos można podać we wstrzyknięciu bezpośrednio do zmiany chorobowej. W tym przypadku zaleca się wstrzyknięcie śródskórne (nie podskórne) dawki 0,2 ml na 1 cm2 powierzchni zmiany – tak, by całkowita ilość podanego miejscowo leku nie przekroczyła 1 ml na tydzień.

Nieco inne postępowanie wdraża się, jeśli u pacjenta występują choroby wymagające wstrzyknięć podspojówkowych.

Więcej szczegółów dotyczących dawkowania preparatu w konkretnych stanach chorobowych zawiera ulotka dla pacjenta.

Diprophos – przeciwwskazania, środki ostrożności

Preparat leczniczy Diprophos nie nadaje się do wstrzykiwania dożylnego ani podskórnego. Wprowadzanie leku w głębokim wstrzyknięciu do dużych mas mięśniowych pozwala uniknąć miejscowego zaniku tkanki. Podanie zewnątrzoponowe może skutkować ciężkimi zdarzeniami neurologicznymi (np. udarem mózgu), a nawet zgonem pacjenta. Podczas aplikacji zawiesiny nieodzowne jest zachowanie sterylnych warunków.

Żadnych kortykosteroidów, w tym Diprophosu, nie należy podawać we wstrzyknięciach do ścięgien, przestrzeni międzykręgowych, miejsc zakażonych ani niestabilnych stawów. Objawy świadczące o możliwym zakażeniu (gorączka i złe samopoczucie ogólne, nasilenie dolegliwości bólowych i obrzęku, postępujące ograniczenie ruchomości stawu) powinny skłonić do przeprowadzenia badania płynu stawowego i – w przypadku potwierdzenia diagnozy – do włączenia antybiotykoterapii.

Przeciwwskazaniami do leczenia Diprophosem są:

• uczulenie na betametazon, inne glikokortykosteroidy lub jakikolwiek składnik leku,
• zakażenie bakteryjne, grzybicze lub wirusowe,
• grzybica ogólnoustrojowa,
• niewydolność nerek,
• wczesne zespolenie żył,
• choroba wrzodowa,
• jaskra pierwotna,
• zespół Cushinga,
• gruźlica,
• osteoporoza,
• cukrzyca,
• chwiejność emocjonalna.

Należy zachować ostrożność, podając lek pacjentom z: idiopatyczną plamicą małopłytkową, nieczynną postacią gruźlicy lub dodatnim odczynem tuberkulinowym, opryszczką oczną, nieswoistym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, ropniem lub innym zakażeniem z wydzielaniem ropy, zapaleniem uchyłka, nadciśnieniem, miastenią, niedoczynnością tarczycy, marskością wątroby, chwiejnością emocjonalną lub tendencją do stanów psychotycznych.

Podczas leczenia Diprophosem nie należy poddawać się szczepieniom ochronnym, zwłaszcza przeciwko ospie wietrznej i odrze.

Ponieważ Diprophos zawiera 9 mg alkoholu benzylowego na 1 ml leku, nie może być podawany noworodkom (do 4 tygodnia życia), a małe dzieci (poniżej 3. roku życia) bez wyraźnego zalecenia lekarza nie powinny przyjmować go dłużej niż przez tydzień.

W przypadku długotrwałego leczenia, po dokonaniu oceny potencjalnych korzyści i ewentualnych zagrożeń, warto rozważyć przejście na kortykosteroidy w postaci doustnej. Zmniejszanie dawki powinno przebiegać stopniowo. Zbyt gwałtowne odstawienie leku grozi wtórną niedoczynnością kory nadnerczy.

Interakcje z innymi lekami

Diprophos może wchodzić w interakcje z lekami takimi jak: fenobarbital, fenytoina, ryfampicyna, efedryna, estrogeny, amfoterycyna B, somatropina, kwas acetylosalicylowy, rytonawir, kobicystat, glikozydy nasercowe, preparaty moczopędne obniżające stężenie potasu i leki hamujące krzepliwość z grupy pochodnych kumaryny.

Przed zastosowaniem zawiesiny należy poinformować lekarza o wszystkich obecnie i ostatnio przyjmowanych lekach (również tych zakupionych bez recepty), a także o preparatach, które pacjent planuje zażywać w przyszłości.

Stosowanie w ciąży i w okresie karmienia piersią

Diprophos w ciąży powinien być przyjmowany tylko po dokładnym oszacowaniu ryzyka i korzyści wynikających z leczenia (zarówno dla matki, jak i dla płodu). Trzeba wziąć pod uwagę możliwe zagrożenia, np. zahamowanie wzrostu wewnątrzmacicznego płodu. Szczególne ryzyko występuje w I trymestrze ciąży.

Nie należy leczyć kortykosteroidami zespołu błon szklistych po urodzeniu (u wcześniaków). Takie leczenie przeciwwskazane jest również u kobiet w stanach przedrzucawkowym i rzucawkowym oraz z objawami uszkodzenia łożyska.

Zaleca się uważną obserwację niemowląt urodzonych przez kobiety, które przyjmowały duże dawki Diprophosu w czasie ciąży przez wzgląd na ryzyko wystąpienia zaćmy wrodzonej lub niedoczynności nadnerczy.

Kortykosteroidy przenikają do mleka matki i stwarzają ryzyko działań niepożądanych u karmionych niemowląt, dlatego wobec konieczności leczenia Diprophosem w czasie laktacji wskazane jest podjęcie decyzji o przerwaniu karmienia piersią.

Diprophos – skutki uboczne

Rodzaj i nasilenie działań niepożądanych, które mogą wystąpić w związku z przyjmowaniem zastrzyków Diprophos, zależą od czasu trwania leczenia oraz stosowanej dawki leku. Po długotrwałej terapii kortykosteroidami pacjenci na ogół odczuwają cięższe konsekwencje leczenia (ujawniające się nawet do roku od zakończenia kuracji). Do skutków ubocznych wymienianych przez producenta leku należą m.in.:

• odczyny alergiczne (pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy),
• zatrzymanie w organizmie płynów i sodu oraz utrata potasu,
• obniżona tolerancja na węglowodany,
• bóle głowy i zaburzenia równowagi,
• wzrost ciśnienia wewnątrzczaszkowego krwi z obrzękiem tarczy nerwu wzrokowego,
• zahamowanie wytwarzania endogennych kortykosteroidów u niemowląt i dzieci i wynikające z tego zaburzenia wzrostu,
• objawy utajonej cukrzycy,
• nadciśnienie tętnicze,
• osteoporoza,
• niestabilność stawów,
• osłabienie mięśni i utrata masy mięśniowej,
• wzdęcia brzucha,
• zapalenie trzustki,
• wrzodziejące zapalenie przełyku,
• nasilenie wrzodów przewodu pokarmowego,
• patologiczne złamania kości długich,
• nadpotliwość,
• zaczerwienienie skóry i podskórne wylewy krwi,
• zaburzenia miesiączkowania,
• jaskra, wytrzeszcz i zaburzenia widzenia,
• bezsenność,
• nagłe zmiany nastroju,
• ciężka depresja.

Przechowywanie leku

Lek należy przechowywać w temperaturze nieprzekraczającej 25 st. C, w miejscu niedostępnym dla dzieci.